این خبر بی بی سی که در مورد گزارش دو موسسه ی معتبر نظر شنجی در آمریکاست بهانه ای شده برای نوشته ی مختصر پیش روی شما. در این خبر، بر اساس گزارش دو موسسه ی گالوپ و بی بی جی بیش از 80 درصد از مردم ایران اخبار خود را از تلویزیون دولتی دریافت می کنند. همچنین تنها 2 درصد از مزدم برای گرفتن اخبار به شبکه های اجتماعی رجوع می کنند.
کاملا یادم هست که سه سال پیش، زمان انتخابات بحث فیسبوک و این که ما را دچار توهم می کند داغ بود. نمی خواهم دوباره همان بحث ها را باز کنم. حرف من بیشتر در مورد در اقلیت بودن است.
اول باید منظور خود را از اقلیت و اکثریت روشن کنم. منظور من از اقلیت، فقط اقلیت سیاسی نیست بلکه اقلیت فکری است.اعتقاد دارم که من و هم فکرانم امروز در ایران در یک اقلیت 20 تا 30 درصدی هستیم. اقلیتی که فکر می کند نظام فعلی غیردموکراتیک است. که در واقع بحثی پیشینی نسبت به نگاه سیاسی احزاب به حساب می آید.
به نظر من بزرگترین معضل ما در اقلیت بودن ما یا تحت فشار بودن و اکثریت ظالم نیست، بلکه توهم اکثریت داشتن خود ماست که بدترین نوع اقلیت بودن است. در اقلیت بودن مزایای زیادی دارد که من آن را دوست دارم. اینکه در اقلیت باشی تو را خلاق تر می کند و تنها ابزارت برای گسترش اندیشه ات، منطق توست. اما اگر دستگاه منطق تو به هر دلیلی اعم از توهم به بیراه رود، آن وقت هدف گیری ها و فعالیت هایت اشتباه خواهد بود.
مثلا وقتی این گروه اقلیت که دغدغه ای مثل آزادی سیاسی دارند و خود را اکثریت می پندارند، همین را همیشه شعار اصلی خود قرار می دهند و از واقعیت های جامعه ی خود فاصله می گیرند هیچ گاه نمی توانند اندیشه ی خود را گسترش دهند هرچقدر هم که حرفشان درست باشد.
اگر اعتقاد داشته باشیم که تا مردم به حداقل های رفاه نرسند به فکر دیگر نیازها از جمله آزادی نمی افتند شاید خیلی از روش هایمان را بتوانیم اصلاح کنیم
- عالی!
پاسخحذفبحثت رو قبول دارم . مشکل اصلیی که خیلی از ماها داریم روی اکثریت و اقلیت خیلی بحث و پافشاری می کنیم این دیدگاه غلط و اشتباه از دموکراسیه که ماها اکثریت بودن رو با حق بودن اشتباه می گیریم و برای نشان دادن حق بودن کار و راهمون فقط می خوایم اثبات کنیم که تو اکثریتیم .
پاسخحذف